De TOFD techniek is origineel ontwikkeld in de jaren 70 als een methode om de hoogte van scheuren te meten, aangezien dit met conventioneel Ultrasoon onderzoek niet betrouwbaar en herhaalbaar kon worden gedaan. Bij TOFD wordt gebruik gemaakt van het principe van diffractie, wat optreed bij onvolkomenheden die zich in een bundel van ultrageluid bevinden. Door twee afzonderlijke tasters te gebruiken, kan dit diffractiesignaal wat van de onvolkomenheid, zoals een scheur afkomt, met grote nauwkeurigheid bepaald worden. Door ook gebruik te maken van de informatie van de fase van de golven, kan ook een onderscheid gemaakt worden tussen de boven en onderkant van een onvolkomenheid, wat TOFD een betrouwbare methode maakt voor het opmeten van de hoogte van een onvolkomenheid. Bij verder onderzoek is echter gebleken dat deze toepassing ook voor algehele lasinspectie kon worden aangewend. En tijdens verschillende tests is ook gebleken dat TOFD een hoge betrouwbaarheid heeft als inspectiemethode.
TOFD is een semi-geautomatiseerde inspectie techniek waarbij de data die wordt verzameld wordt gedigitaliseerd en opgeslagen, wat voordelen biedt met betrekking tot herhalings inspecties en eventuele analyse na de data collectie.
TOFD is als techniek zeer geschikt voor nieuwbouwinspecties en inspecties tijdens gebruik voor fijnkorrelige staalsoorten met een redelijk uniforme geometrie een redelijke diameter en een wat grotere wanddikte. Dunnere wanddikten, kleine diameters, complexere productvormen en grofkorrelige materialen zoals roestvast staal zijn lastig te inspecteren met TOFD . Tot op heden blijft TOFD de Enige volumetrische inspectiemethode waarbij een fouthoogte daadwerkelijk gemeten kan worden, aangezien in vrijwel alle gevallen zowel de boven als onderkant van een indicatie kan worden onderscheiden, waarbij dit bij andere technieken afhankelijk is van de locatie en type van de indicatie.